Memleket / Abdullah Barış Yılmaz (Şiir)

Saatlerin alaturka gecelere ayarlandığı zamanlar

Ve

Fâni hayattan kurtulup büyümeye başladığım günlerde

Oturur memleketimi düşünürüm

Camdan bir vazo içinde

Kökleri hudutlarına sığmayan

Bir söğüt ağacına benzetirim memleketimi

Tarihinde mazlumları gölgesi altında korumak varken

Saydam, hain bir kıskaca esir olan

Bir memleket

Evet memleketim esir olmuştur benim

İnsanları da memleketine özenircesine

Mahsur olmuştur duvarları ordre kokan

Köhnemiş batı zindanlarına

Fabrikalarında puro dumanı yayılır

Türk toprağında Türk insanını ezer

Sermayenin makine dişlileri

Yüzünü batıya dönmekten

Boynu tutulmuş aydınları vardır

Benim memleketimin

Öyle batılılardır ki bu aydınlar

Sam Amca’nın şapkasına

Bakıp bakıp gülerler

Öyle gülerler ki

Bu kahkahalar

Dolar olarak dönüverir

Deriden yapılma

James Bond çantalarına

Ama haksızlık olmasın

Bazı aydınlarımız da vardır ki

Ani bir hareketle sola dönmüş

Kızılay meydanında

Ayı oynamaktadırlar

Tüyleri kızıl

Aklı kıt

Çökmüş

Yaşlı bir Rus ayısı

Öyle güzel oynatırlar ki ayıyı

Aydın mı Ayı, ayı mı aydın

Fark edemezsiniz...